Over mijn angsten, onzekerheid en piekeren en hoe ik hier mee stopte na mijn ADHD/ADD diagnose.

Mensen in het algemeen en ondernemers in het bijzonder hebben vaak last van angsten, onzekerheid en piekeren (en dat heeft dan niks met ADHD / ADD te maken). Zeker in een tijd als nu met het coronavirus komt dat extra naar boven. Ik deed dit vroeger ook. Ik was er zelfs enorm goed in! Maar ik ben er mee gestopt. Hoe ik stopte met die angsten, onzekerheid en piekeren en wat de diagnose ADHD/ADD daar mee te maken had, vertel ik in deze blog.

Schenk jezelf vooral even wat te drinken in, het is best een verhaal ;)

Angsten die ik nu veel hoor zijn de volgende:

“Ik ben bang dat er minder besteed gaat worden”
“Ik hoop dat mensen blijven komen”
“Ben benieuwd hoe het allemaal lopen gaat”
“Ik hoop dat het niet te lang gaat duren”

Ok, ben eens eerlijk! Doe jij mee met bovenstaande angsten? Ben je onzeker en maak jij je dagelijks druk over de toekomst? Lig je ‘s avonds te piekeren in je bed?

De meeste mensen kunnen dit heel goed, zich zorgen maken over de toekomst. Piekeren. Dus grote kans dat jij hier ook expert in bent!

Als dat zo is, is één van mijn favoriete uitspraken op jou van toepassing:

“Niemand heeft gezegd dat je kwaliteiten nuttig hoeven te zijn!”

Want echt waar, dat super goed zijn in angsten, onzekerheid, piekeren en zorgen maken, daar heb je helemaal niks aan!

Ik snap het wel hoor. Sterker nog, ik durf te beweren dat ik er zo’n 7 jaar geleden waarschijnlijk nog veel beter was dan jij nu bent! Als er kampioenschappen voor waren, had ik die vast gewonnen! Dagelijks spendeerde ik uren aan wat-nou-als gedachten, aan mezelf zorgen maken en aan preventief over dingen in paniek raken.

Waarom ik er mee ben gestopt? Ik had het niet meer nodig. Wat ook meteen zegt dat ik het daarvoor wel nodig had… Dat zie ik nu pas, dat ik het nodig had.

Het was mijn manier om grip te krijgen op een wereld die ik niet snapte, een wereld waar ik me niet in thuis voelde en een wereld waarin ik me extreem eenzaam voelde.

Maar tegenwoordig doe ik het dus niet meer, die angsten. Ik denk zelfs dat ik het volledig ben verleerd!

Hoe ik die transformatie heb gemaakt?

Dat begon met een diagnose in 2013 (Ik was toen 32). Na vele jaren van emotionele flexibiliteit (lees depressies en een burn-out) en dus een leven met angsten, piekeren en enorme onzekerheid kreeg ik de diagnose ADHD/ADD. Die had ik even niet aan zien komen…

Maar de diagnose paste wel en voor het eerst in mijn leven snapte ik dingen! Ik snapte waarom mensen mijn gedachtegangen vaak niet konden volgen, waarom ik anders reageerde dan de meeste mensen en vooral waarom ik mijn hele leven het gevoel heb gehad nergens bij te horen. Opeens viel alles op z’n plek. Dat was alleen niet genoeg natuurlijk!

Waar ik tot de dag van vandaag extreem dankbaar voor ben, is de coaching en begeleiding die ik aansluitend op de diagnose heb gekregen. Ik ben een jaar lang in behandeling geweest en heb in die tijd voor het eerst mezelf echt leren kennen.

Al vanaf dat ik een klein kind was, heb ik geprobeerd er bij te horen door mezelf aan te passen. Dit lukte alleen nooit en ik ben zeker tot mijn 16e ook nog gepest. Eigenlijk had ik geen idee wie ik was als ik geen rol speelde, geen script had. Ik speelde namelijk altijd een rol, ik wist niet beter! Ook was ik één geworden met alle stemmetjes in m’n hoofd die vertelden dat ik niet goed genoeg was, dat mensen mij vreemd vonden en dat ik het toch altijd verkeerd deed. Ik had zo gevochten met mezelf en de wereld dat ik verschillende depressieve periodes en een burn-out had gekregen.
Allemaal omdat ik mijlenver van mezelf af stond…

“Ik was één geworden met alle stemmetjes in mijn hoofd die vertelden dat ik niet goed genoeg was”

Ok, ik was dus een beetje anders dan de rest.

Of de rest was in ieder geval anders dan ik!

Want in mijn hoofd was alles heel logisch en ik snapte er maar niks van waarom anderen dat niet konden volgen. Waarom ik steeds precies het verkeerde deed en waarom mijn goedbedoelde acties vaak op ruzies uitliepen.

Wat ik ook niet snapte, was hoezo anderen niet dezelfde dingen belangrijk vonden, waarom ik vaak als te druk of teveel werd gezien en hoe anderen in vredesnaam erin slaagde sociale contacten goed te onderhouden. Alles kostte mij zo enorm veel moeite!!

Ik snapte het vooral niet, omdat ik precies probeerde te doen wat zij deden. Want als het bij hun werkt, zal het bij mij ook werken toch? Maar soms deed ik ook opeens precies het tegenovergestelde, wat overigens net zo min werkte.

En precies daar ging het ook mis! Ik was mijn hele leven bezig geweest met imiteren, met rollen spelen en me aanpassen. Ik had dus geen idee wie ik was.
Mijn zijn was altijd afhankelijk van anderen.

Gelukkig was daar de begeleiding.

In het coachingtraject dat volgde op de ADHD/ADD diagnose, mocht ik dat gaan ontdekken. Ontdekken wie ik was. Ik denk één van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan, veel moeilijker dan al die rollen spelen! Ik moest leren zelf te kiezen, naar mezelf te luisteren en me niks aan te trekken van wat anderen daar van zouden vinden.

Op dat moment werd ik me ook heel erg bewust van Fikkie. Zo noemde mijn coach de hond in mijn hoofd. Mijn hond die kwispelend iedereen tevreden wilde stellen. Ik moest leren Fikkie aan de lijn te leggen en vervolgens niet te luisteren naar wat hij daar van vond. En geloof me, die vond daar heel veel van!

Naast de 1-op-1 coaching kreeg ik ook groepstraining. Ik ging een soort van op puppy-cursus met Fikkie. Waar de meeste puppies dit volgens mij heel leuk vonden, was Fikkie er al heel snel klaar mee.

Ik die training leerde ik namelijk iets wat echt mijn leven veranderde! Iets wat me nu nog iedere dag helpt en iets wat er ook voor zorgt dat ik dus eigenlijk nooit meer pieker of me zorgen maak (daar begon deze blog tenslotte mee).

Wat ik leerde lijkt nu zo extreem triviaal! Maar als het toen zo life changing voor mij was, dan ga ik er vanuit dat het ook life changing voor anderen kan zijn!

Wat ik leerde was: Gedachten zijn geen feiten.

Gedachten zijn geen feiten

Hoe is die voor jou?
Ik weet dat ik er in het begin helemaal niks mee kon!
I think, therefore I am!
Dus hoezo geen feiten??

Fikkie verzette zich ook hevig, want als gedachten geen feiten waren, dan werd hij overbodig en dat kon natuurlijk niet. Dus Fikkie besloot dat het bullshit was!

Maar de training ging door en langzaam leerde ik iedere week iets meer. Stapje voor stapje kon ik loskomen van mijn gedachten en ze gaan zien voor wat ze waren: Gedachten.

Je brein is een super veeleisend orgaan dat, als het niks te doen heeft, het heerlijk vindt allerlei doemscenario’s te bedenken en jou van alles over jezelf gaat vertellen. Om zichzelf kracht bij te zetten, gaat het er dan ook nog andere mensen bij betrekken en bewijs zoeken voor wat het net zelf heeft bedacht. Toen ik me dit besefte en die gedachten kon gaan zien voor wat ze zijn (gedachten dus en GEEN feiten), werd het opeens veel makkelijker!

Als gedachten geen feiten waren, dan kon het dus zomaar zijn dat ze niet waar bleken te zijn. En als ik heel eerlijk was, dan wist ik dat eigenlijk ook wel. Want omdat ik een behoorlijke kampioen was in piekeren en me zorgen maken, bedacht ik niet slechts één doemscenario voor een willekeurige situatie. Nee, als een echte kampioen kon ik voor een willekeurig iets in de toekomst zonder moeite meerdere doemscenario’s bedenken.

Een voorbeeld

Ik zal proberen een kijkje in mijn hoofd te geven aan de hand van een werkgerelateerd voorbeeld (ik was toen nog geen ondernemer). Stel ik wilde een salarisverhoging. Dan zou ik niet gewoon naar mijn baas stappen voor die verhoging (of voor een afspraak), nee dan ging ik daar eerst ook van alles voor bedenken.

Wanneer kan ik dit het beste doen?
Wat als ik een voorstel doe voor een afspraak en hij zegt nee?
Wat als hij meteen vraagt waar het over gaat, wat kan ik dan allemaal zeggen?
Hoe ga ik zeggen dat ik meer salaris wil?
Hoe ga ik dat onderbouwen?
Wat als hij me ondankbaar vindt?
Wat als hij het me niet waard vindt?
Hoe gaat hij over me denken na het gesprek?
Misschien lacht hij me wel uit!
Kan het gebeuren dat hij me juist hierom ontslaat?

Als ik hier nu aan denk, dan denk ik ‘doe niet zo moeilijk en vraag het gewoon of plan in ieder geval dat gesprek in’. Maar toen kon ik me er al dagen druk om maken. Echt hele dagen was ik bezig met al die scenario’s verzinnen, wat me natuurlijk enorm veel energie kostte.

Wat ik eerder al schreef, is dat ik al wist dat gedachten geen feiten waren. Want ik wist heel goed dat in een situatie als bovenstaande, echt niet alles uit zou komen wat ik had bedacht. Sterker nog, als ik heel eerlijk was, wist ik absoluut zeker dat niks uit zou komen van wat ik had bedacht!

Je kunt het niet bedenken

Je hebt geen idee wat er gaat gebeuren. Echt niet, nooit!
Als ik nu opsta uit mijn stoel weet ik niet eens wat er gaat gebeuren. Misschien struikel ik wel, stoot ik m’n teen of laat ik m’n telefoon op de grond vallen. Kan allemaal maar waarschijnlijk gebeurt er niks van dat alles.

Hoe meer ik me dit besefte, hoe minder ik me zorgen ging maken, hoe minder ik piekerde en hoe meer ik ging doen. Wat een verademing was dat!

Compleet overdonderd werd ik door de ruimte die ontstond! En vervolgens had ik natuurlijk geen idee wat ik ermee kon doen. Want na zoveel jaren bezig zijn met piekeren, was dat piekeren een soort houvast geworden.

Gelukkig liep ook mijn coaching nog, waarin ik enorm uitgedaagd werd te ontdekken wie ik nu eigenlijk was. Wie was ik zonder al die oordelen naar mezelf? Wie was ik zonder al dat gepieker? En wie was ik als ik alleen rekening hield met mezelf, met wat ik leuk vond en wat ik belangrijk vond.

Door de ruimte die in mijn hoofd was ontstaan, kon ik daar mee aan de slag! Geen luchtig proces maar oh jongens wat was dat interessant!! Ik leerde voor het eerst echt mijn eigen leven te leiden ipv altijd maar te doen wat ik dacht dat de bedoeling was!

Ondanks wat flinke tegenslagen (niet iedereen kan ermee omgaan als je ‘opeens’ voor jezelf gaat kiezen) had ik voor het eerst in mijn leven het gevoel dat het allemaal gewoon goed zou komen! Dat ik nu echt dingen met mezelf aan het oplossen was. En ik bleek mezelf nog leuk te vinden ook nog! Moest niet gekker worden ;)

7 jaar later

Mijn ADHD/ADD diagnose in 2013 is misschien wel het beste dat me ooit is overkomen. Achteraf gezien dan hè ;)

Als ik kijk waar ik nu, 7 jaar later, sta, dan staat er echt een ander persoon, een andere vrouw! Zonder die ADHD / ADD diagnose, zou ik nu nog steeds last hebben van angsten, onzekerheid, piekeren en me zorgen maken. Maar niet alleen dat!

Ik heb in die 7 jaar ontdekt wie ik ben en waar ik voor sta. Maar nog veel belangrijker, ik heb ontdekt dat als ik echt mezelf ben, een sociaal leven veel leuker, makkelijker en waardevoller is dan toen ik me nog aanpaste aan wat ik dacht dat handig gedrag was. En hoe meer ik gewoon mezelf ben, hoe meer anderen ook de vrijheid voelen zichzelf te zijn!

Het is niet alleen mijn diagnose die me heeft gemaakt tot wie ik vandaag ben. Ik heb de afgelopen jaren ook open gestaan en veel geïnvesteerd in persoonlijke ontwikkeling en groei. Het voelt wel alsof de coaching en training na mijn diagnose hier het begin van waren.

Nu heb ik heb vertrouwen in mezelf en de wereld. Ik ben een eeuwige optimist met een bijna vermoeiend positieve kijk op alles. Ik geloof in goed en in liefde en ik dat alles uiteindelijk goedkomt. Hierdoor heb ik eigenlijk geen last meer van angsten, piekeren of onzekerheid (waar deze blog over mijn ADHD / ADD over begon).

En vandaag de dag?

Eigenlijk schrijf ik tegenwoordig niks meer toe aan die stempel. Alles wat ik doe of laat, schrijf ik toe aan mezelf, aan mijn karakter en soms gewoon aan mijn keuzes. Waar 7 jaar geleden de diagnose mijn redding was, heb ik er nu eigenlijk afscheid van genomen.

Ja ik heb nog echt wel trekjes die bij iemand met ADHD/ADD horen (en daar ben ik meestal ook gewoon trots op), maar ik heb geen klachten of ‘beperkingen’. Sterker nog, wanneer ze me nu zouden testen, geloof ik dat er helemaal geen ADHD/ADD uit zou komen!

Klopte de diagnose dan wel? Ja, ik geloof oprecht dat die juist was.
Heb ik dan nu nog ADHD/ADD? Geen idee maar ik ben geneigd te zeggen van niet.
Kan je zoiets genezen dan? Interessante vraag!

Afgelopen oktober hoorde ik Edwin Selij (de hypnosekoning van Nederland) (link naar zijn Instagram account) zeggen “je hebt het niet, je doet het”. Toen vond ik dat bullshit natuurlijk, ik had echt wel een stempel vond ik. Maar zijn uitspraak zette me aan het denken en als ik kijk naar wat ik nu nog van mijn stempel merk, geef ik hem misschien toch wel gelijk.

Want waarom vasthouden aan een diagnose, als je die niet meer nodig hebt omdat je (er voorbij) bent gegroeid?

Liefs, Silvia

Deze blog heb ik ook in delen gepost op mijn Instagram (@silviabogers), Facebook en Linkedin. Wil je meer weten over mijn traject rondom mijn ADHD / ADD diagnose en de periode daarna, dan mag je altijd contact met me opnemen. Dat kan via de contactpagina.